Zondag 9 oktober zijn we met 10 leden van onze fotoclub naar het Fotomuseum in Den Haag geweest. Wat hebben we een ontzettend leuke dag gehad! We zijn begonnen met een heerlijke koffie met gebak in restaurant Gember bij het museum. We hebben lekker bijgekletst en zijn toen de exposities gaan bekijken. Tijdens het rondlopen konden we met elkaar praten over wat we zagen en wat het met ons deed. Leuk, leerzaam en gezellig!
Daarna hebben we ons uitje afgesloten met een heerlijke lunch bij Gember en konden nog even napraten. Wat een mooie dag was dit!
EXPOSITIES
Ouders
Onder de titel Ouders brengt Fotomuseum Den Haag deze zomer werk bijeen van ruim dertig kunstenaars-fotografen die in de afgelopen decennia hun eigen vader en moeder op indrukwekkende manier hebben afgebeeld. De selectie laat zien dat de ouder-kind relatie universeel is en tegelijkertijd uitermate persoonlijk en intiem. Via hun werk geven de kunstenaars-fotografen een inkijk in de relatie met hun ouders, van liefdevol en teder tot afstandelijk of soms verstoord. Ook toont de tentoonstelling de uiteenlopende manieren waarop de makers te werk gaan. Terwijl Corbino kiest voor een zorgvuldig geposeerd zwart-wit portret van zijn naakte vader, fotografeert Deanna Dikeman vanuit de auto haar zwaaiende vader en moeder voor het ouderlijk huis en dat ruim vijfentwintig jaar lang.
Te zien is werk van meer dan dertig kunstenaars-fotografen, onder wie Jan Banning, Nina Berman, Melanie Bonajo, Diana Blok, Corbino, Deanna Dikeman, Eddo Hartmann, Pieter Hugo, Erik Kessels, Erwin Olaf, Robin de Puy en Paddy Summerfield.
W.F. Hermans
Dat schrijver Willem Frederik Hermans (1921–1995) een grote voorliefde had voor fotografie mag met literaire titels als De blinde fotograaf en De donkere kamer van Damokles geen geheim zijn. Dat hij overwoog zich om te laten scholen tot fotograaf is daarentegen minder bekend.
Ter afsluiting van het Hermansjaar, waarin wordt gevierd dat de schrijver honderd jaar geleden werd geboren, presenteert Fotomuseum Den Haag een tentoonstelling waar Hermans’ fotografie centraal staat. Speciaal voor deze tentoonstelling en bijhorende publicatie werd Hermans’ gesloten archief opengesteld door het Willem Frederik Hermans instituut. Tientallen vintages en nieuwe afdrukken laten zien dat zijn foto’s technisch niet altijd van het hoogste niveau zijn, maar wel zijn doortrokken van de wereldvisie van de schrijver. De tentoonstelling Vrij belangrijke foto’s is te zien van 20 augustus 2022 tot en met 8 januari 2023.
Rein Jelle Terpstra
Kan fotografie de zichtbare werkelijkheid ook verhullen? Deze vraag stelt kunstenaar Rein Jelle Terpstra zichzelf als hij stuit op een oude verzameling negatieven waarop landschappen, tulpen, landweggetjes en Hollandse luchten zijn te zien. Op het eerste gezicht zijn het fotogenieke composities zoals we die kennen van de schilderkunst, maar de datum en plaats, die de anonieme amateurfotograaf nauwgezet in de marge van iedere negatief heeft genoteerd, vertellen ons een ander verhaal: buiten het beeld woedt de Tweede Wereldoorlog.
In de tentoonstelling Donkere Duinen toont Terpstra ruim twintig foto’s uit deze gevonden verzameling op groot formaat in negatief. Verspreid door de ruimte hangen grote krantenpagina’s uit dezelfde periode die berichten over het alledaagse leven en de voortgang van de oorlog. Eens te meer wordt duidelijk dat fotografie lang niet altijd een feilloos bewijs is van wat zich werkelijk afspeelt.
Bruno van den Elshout
De Haagse beeldend kunstenaar Bruno van den Elshout (1979) maakte in 2018 onder de titel Whatever the Weather in een jaar tijd maar liefst 145 wandelingen over het Haagse Zuiderstrand. Elke wandeling nam een volledige, achturige werkdag in beslag en vond plaats met steeds weer een andere persoon die zich had aangemeld voor dit bijzondere kunstproject.
Het uitgangspunt was om “een wezenlijke ontmoeting” tot stand te brengen met alle tijd en aandacht voor elkaar. Aan het einde van een lange en inspannende dag maakte elke wandelgast een fotoportret van zichzelf. De uitgebreide reeks portretten die zo is ontstaan, is net zoals de strandwandelingen zelf, ontdaan van alle externe afleidingen. Iedere deelnemer aan het kunstproject is in hetzelfde kader geplaatst: frontaal en op ooghoogte, zonder sieraden en make-up, met ontblote schouders telkens op dezelfde locatie en met de horizon als achtergrond. De essentie van Van den Elshouts werk is de uitvoering ervan en de ervaring van onverdeelde aandacht en tijd.
De 145 portretten zijn in feite zelfportretten die de deelnemers maakten op het moment dat zij hun gezicht volledig ontspanden. Uit de gezichten blijkt dat zij zich die dag kwetsbaar hebben opgesteld. De fotografie dient hier als middel om anderen uit te nodigen tot een wezenlijke ontmoeting.
